Long time no see!

Hi allemaal!

Het wordt weer eens tijd om jullie op de hoogte te stellen van al onze avonturen, maar we hebben de laatste tijd zoveel beleeft dat we geen tijd of geen puf meer hadden onze avonturen eerder op papier te zetten!

Zaterdag 10 september was voor papa en mama de eerste echte dag in Yogyakarta en die begon gelijk goed, want door het tijdsverschil hadden ze zich voor het ontbijt verslapen! Gelukkig hield Rowena alles goed in de gaten en kon zij ze nog op tijd op bed trommelen. Die dag zijn we naar het paleis van de sultan geweest. Bij zoiets kun je je alleen maar een heleboel pracht en praal voorstellen, zeker als je hoort dat de Sultan er zelf nog woont. Niets was minder waar en het 'paleis' viel eigenlijk heel erg tegen zowel in onderhoud als in de originele opzet. Vervolgens stapten we in een Becak en gingen we op weg naar de Batik school in Yogya. Super interessant om te zien hoe dit werd gemaakt (met een bepaalde wax inkleuren wat je NIET gekleurd wil hebben en de rest in de verf dopen en dan de nieuwe laag kleuren aanbrengen) en de mooiste doeken werden daar tentoongesteld. Papa en mama en Rowena hebben een doek gekocht voor (later) in huis. Helaas kon ik niet echt vinden wat ik zocht, dus voor mij geen doek. 
De plannen waren om een dezer dagen ook de borobudur tempel te gaan bezoeken. Voor deze tempel hadden we echter een Sarong (een Indonesische traditionele soort rok) nodig, dus gingen we ernaar op zoek. Domste idee ooit: aan een lokal vragen waar je er zo eentje kunt vinden. We werden persoonlijk geëscorteerd naar het kraampje van een lokale vriend en er werd zonder blikken of blozen 250.000 roepia per traditionele Sarong gevraagd. Misschien behoorlijk cultuur-barbaars, maar ik wilde helemaal geen traditionele maar eentje met veel en mooie kleurtjes. Dat kon niet volgens de verkoper (uiteraard niet...) en dus deed Corne een bod voor de zes benodigde Sarongs voor 150.000 roepia per stuk. Helemaal geen slechte deal dachten wij, maar de man ging wel erg gemakkelijk akkoord en wat bleek we zijn inderdaad behoorlijk afgezet bij deze lokale vriend. Ach, we hadden de benodigde spullen en omgerekend was het niet zo heel erg duur. 

Zondag 11 september werd ik helaas getroffen door een enorm heftige buikgriep die nog het beste te beschrijven valt als 'terroristische aanval'. Ik had geen andere keus dan een hele dag van de prachtige kamer van de guesthouse te genieten en te hopen dat ik mij de volgende dag weer helemaal topfit zou voelen. Gelukkig zijn de andere vijf wel lekker op stap geweest en zijn zij naar de Zilverstad in Yogya geweest, naar de Passar (een markt van wel drie verdiepingen hoog) en hebben ze de beroemde (of beruchte) Luwak gezien die de (schijnbaar) lekkere Luwak-koffie produceert. De Luwak is een soort katachtige die een bepaald soort bes eet en van de uitgepoepte bes wordt de beroemde koffie gemaakt. Het idee maakt het toch minder aantrekkelijk om het te proberen!

Maandag 12 september was het tijd om naar de Borobodur te reizen. We werden door onze taxi fantastisch voor de deur van de Lotus II guesthouse afgezet en daar werden we hartelijk ontvangen met koffie en allerlei mogelijkheden om in de omgeving te doen. Besloten om die dag een tour door het dorpje te doen en allerlei traditionele ambachten (zoals pottenbakken en Tahoe maken) bekeken om vervolgens de volgende dag vroeg uit de veren te gaan en naar de zonsopgang boven de Borobodur tempel te gaan kijken en deze vervolgens echt te gaan bezoeken. 
Na de thee stapten we dus met zijn allen in de auto om aan de lokale tour te gaan beginnen. Eerste stop was bij een pottenbakkerij waar we allemaal ons eigen potje mochten kleien. Het liep allemaal een beetje vreemd, want in ons gekleide potje moesten we wel onze naam kerven, maar er word niets gezegd over het eventueel meenemen van het (afgebakken) potje naar huis. Ach het kleien op zich was ook heel erg leuk! Tweede stop was bij een Tahoe fabriek waar ze de in Nederland bekende Tofu maakten. De fabriek lag door de feestdag (offerfeest) stil, maar we konden ons toch een goed beeld maken van hoe de tofu werd gemaakt, wat erg leuk was. De derde stop was bij een lokale batik school waar Irvan, onze gids, zelf ook nog had gewerkt. Hier mochten we daadwerkelijk zelf batikken, wat resulteerde in de meest mooie kunstwerken. Daarna zijn we bij twee lokale tempels geweest die erg klein, maar wel leuk waren om te zien. Irvan kon er een en ander over vertellen, dus dat maakte het des te interessanter! Enige jammere: toeristen moesten betalen voor de mini-tempels terwijl lokale inwoners gratis naar binnen konden. Het is natuurlijk helemaal niet erg om te moeten betalen, maar het voelt toch wel een beetje scheef aan. Laatste stop was bij een bedrijf dat Raft-tours organiseert en hier hebben we toen een reservering gemaakt voor de volgende dag. 'S avonds nog lekker geborreld met zijn allen en toen vlug naar bed!

Dinsdag 13 september ging om 4:10 de wekker om naar de Satumbu-Hill te gaan per scooter (en twee per auto) om daar de zonsopgang te zien. Werkelijk prachtig om te zien en het wolkendek mocht de pret zeker niet drukken, maar gaf de Borobodur een mystieke en magische uitstraling. 
Toen de zon eenmaal hoog aan de hemel stond was het tijd om naar beneden en richting de borobudur tempel te vertrekken. Helaas hadden we enige vertraging, want mijn chauffeur had niet zoveel erg in de gladdigheid naar beneden en BAF daar lagen we op de grond. Gelukkig had ik mijn goede (en meest dure) afritsbroek aan en dat heeft mijn knie grotendeels van schade bespaard. Uiteindelijk kwamen we met de schrik vrij en kon iedereen verder naar beneden. De jongen op zijn scooter en ik in de auto. Thuis schone kleren aan en pleisters opgeplakt en alsnog op weg gegaan naar de Borobodur tempel met onze Sarongs op zak (die bleken eenmaal bij de tempel aangekomen helemaal niet nodig!). Toen we onze tickets gingen kopen stonden we eerst bij het verkeerde (lokale) loket en werden we naar het Internationale en 9 keer duurdere loket gestuurd. Rowena en ik wisten nog wel de studentenkortingen te bemachtigen van 50%, dus dat was een meevaller! 
Om 13:00 was het vervolgens tijd om te gaan raften. Super leuke gids bij ons die veel wist te vertellen en wel van een grapje op het water hield. Erg mooie natuur om te zien, maar helaas was de rivier erg vies en hing er genoeg afval in de bomen langs de oevers. Tot overmaat van ramp werd Margriet ziek in onze raft en hebben we een deel van de route heel rustig afgelegd. 

Woensdag 14 september was de dag om afscheid te nemen van Corne en Margriet. Dit was natuurlijk al niet leuk, maar Margriet was nog steeds lekker en dat maakte het nog veel erger om doei te moeten zeggen. Wij vieren gingen, na hun bij hun hotel af te zetten, door naar de prambanan tempel. Erg mooie tempel, maar nog wel veel schade van de aardbeving die er in 2006 was geweest. 
Na de tempel vervolgden we onze weg naar Solo, waar we op het treinstation eerst tickets voor de volgende dag naar Malang hadden bemachtigd. Dat ging nog niet zo gemakkelijk, want eerst moest er een formulier bij het loket worden opgehaald wat moest worden ingevuld bij de customer services wat vervolgens ingevuld bij nog een ander loket in een voucher kon worden omgezet dat dan de volgende ochtend weer omgezet kon worden in het echte ticket! Nadat we de voucher hadden bemachtigd was het tijd om naar het hotel. Klein foutje, want dit bleek een islamitisch hotel te zijn! Geen bier, maar verder ook weinig last hiervan gehad. 'S avonds nog een beetje in Solo rond gekeken (onder andere bij de Galabo) en toen plannen gemaakt. De weersverwachtingen voor in Malang (en dus de Bromovulkaan) vielen erg tegen, want er werd veel regen voorspeld. Toen hebben we besloten om onze plannen rigoureus om te gooien en vanuit Malang, waar we immers al treinkaartjes voor hadden, naar Denpasar (Bali) te vliegen om daar onze reis te vervolgen. 

Donderdag 15 september was dus een dag van veel reizen. De treinreis was vergelijkbaar met die van Bandung naar Yogyakarta en duurde ongeveer 7 uur en 15 minuten. Papa en mama hebben genoten van de uitzichten en dat was het hele doel van de treinreis :) Het hotel waar we die nacht sliepen was erg aardig en heeft onze e-tickets voor de vlucht van de volgende dag voor ons uitgeprint. We zouden om 14:15 vanuit Malang vliegen, maar in Indonesië is een ding zeker: niets is zeker!

Vrijdag 16 september was opnieuw een dag van veel reizen, want je moet toch een bepaalde tijd van te voren op het vliegveld zijn, inchecken, onze vlucht had vertraging dus wachten en met de taxi naar je volgende hotel. We hadden afgesproken om, als we aankwamen, flink op te schieten, zodat we de zonsondergang bij het beroemde Kuta beach konden zien en deze hadden we net gered! Prachtige luchten en vervolgens zijn we met een cocktail neergeploft op een strandterras in een zitzak. Enorm toeristisch, maar echt genieten om zand tussen je tenen te voelen!

Zaterdag 17 september hebben we Seminyak verkend en lekker rondgekeken, zowel in de stad als op het strand. Even relaxen dus! Het strand met de enorme horizontale golven was enorm indrukwekkend en het zeewater was niet eens is koud! De golven hadden daarentegen wel een behoorlijke kracht en het was met de onderstroming soms best gevaarlijk, dus ik was blij om te zien dat er strandwacht aanwezig was die iedereen goed in de gaten hield!

Zondag 18 september. We hadden een privechauffeur geregeld die ons langs allerlei highlights op Bali zou brengen alvorens ons af te zetten in ons hotel in Ubud. Super leuke gids die in behoorlijk Engels heel veel kon vertellen. We gingen eerst naar de Tanah Lot Temple, vervolgens naar de beroemde enorme rijstvelden en tot slot een lokalere tempel bezocht die veel minder toeristisch was en waardoor we veel beter een gevoel bij de tempel konden krijgen. Na zo'n dag van veel in de auto zitten werden we toch wel een beetje vervelend aan het einde van de dag en gingen we dus liedjes zingen in de auto. De gids kon er wel om lachen en hij had zelf kinderen van dezelfde leeftijd (21 en 19 jaar). 

Maandag 19 september gingen papa en mama een fietstocht door Ubud doen, maar Rowena en ik konden het niet meer opbrengen en gingen dus niet mee. Wij bleven lekker in het hotel om een beetje uit te slapen, te shoppen, pedicure & manicure te nemen en heerlijk te drinken en te eten! Wat een heerlijke slechte niks-doen-dag! Paps en mams kwamen om 15:00 terug met de wildste verhalen over het fietsen en hadden de go-pro meegenomen, dus konden we ook een paar filmpjes terug kijken. 

Vandaag, dinsdag 20 september, ging de wekker enorm vroeg. Om 1:30 uur ging de wekker af om naar de sunrise of mt. Batur te gaan kijken. Tussen 2:00 en 2:30 werden we opgehaald bij ons hotel en na 30 minuten rijden werd ons eerste ontbijt voorgeschoteld: thee en een pannenkoek. Gek of niet, maar het smaakte heerlijk! Daarna moesten we nog zo'n 30 minuten door rijden naar de voet van de berg waar we onze gids 'Made' ontmoeten. Onze enorm handige lampjes die je ook op je hoofd kon bevestigen kwamen nu eindelijk van pas en zo konden we goed aan de klim van zo'n twee uur beginnen in het pikke donker. Het was wel een prachtige heldere nacht, want de sterren en maan waren goed zichtbaar. Het klimmen in het donker was pittig, maar zeker goed te doen en we bereikten om 5:30 de hoogste top van de krater. Daar konden we heerlijk gaan zitten en genieten van het kleurenspel, wat we een enkele keer goed op de foto hebben geprobeerd te zetten. Daarna kregen we gestoomde banaan en ei vanuit de hitte van de vulkaankraters als ontbijt en toen we dat op hadden was het tijd om op het gemakje naar beneden te gaan (we waren zo'n beetje de laatste die de berg verlieten). Made nam ons mee via een andere route naar beneden als dat we gekomen waren en zo liepen we over de kam van de krater richting beneden, wat voor papa met zijn hoogtevrees een behoorlijke uitdaging vormde. Deze nam hij soms niet alleen met beide handen, maar ook met beide knieën aan waardoor hij kruipend een stukje van het pad heeft afgelegd, zogenaamd voor de grap maar we weten allemaal beter natuurlijk!
Rond 9:00 's ochtends kwamen we terug aan beneden bij de auto en konden we terug richting het hotel. Even niet vergeten, van 2:00 tot ongeveer 10:00 is gewoon een dag van 8 uur he! Eenmaal aangekomen bij het hotel wilden we lekker bij het zwembad gaan liggen, maar het was veel te heet die dag en dat hielden we dus niet vol. Rowena en ik besloten daarom om gewoon lekker de spierpijn uit onze spieren te laten masseren en daarna een heerlijke gezonde smoothie ergens te gaan scoren. Best plan ever! Heerlijke namiddag bij het zwembad gehad en mama en Rowena zijn nog bij het apenbos gaan kijken in Ubud. 

Nu is het zo tijd voor een heerlijk diner en ik gok dat we daarna met zijn allen vroeg onder de wol zullen kruipen! Volgende stop is Amed, waar Rowena en ik onze PADI gaan halen!! :) 

Keep you posted!

Liefs, 
Joanita, Rowena, Peter en Els