Counting down the days?!

Hi allemaal!


We zijn nu zo'n elf dagen in Vietnam en aangezien we hier geen acht dagen op een boot zitten waarop niets gebeurt en we niets uitvoeren (behalve af en toe een duik in het water...) is het hoog tijd om onze belevenissen op papier te zetten voordat we iets vergeten!


Donderdag 10 november

Tja en dan sta je opeens in Ho Chi Minh City. Het hostel was erg netjes, maar lag wel in een achteraf gelegen steeg waar we (helaas) de kakkerlakken en ratten zagen lopen. Tijd om op verkenning te gaan en ook een ontbijtje ergens te scoren! Dit was gemakkelijker gezegd dan gedaan. 

Vietnam is behoorlijk westers maar is ook een van de meest dichtbevolkte landen ter wereld. Hoe druk het precies was, werd ons snel duidelijk toen we de weg bij ons hostel wilden oversteken. Na 10 minuten staren stonden we nog steeds op dezelfde plek naar de enorme stroom scooters en (af en toe) auto's te kijken! Uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt en maar gewoon een voet op de weg gezet. De scooters rijden dan kris kras om je heen, maar stellen je wel in staat om voetje voor voetje naar de overkant van de straat te lopen. Gelukkig konden we al snel van de schrik bekomen in een enorm schattig (en overheerlijk) Frans bakkerijtje wat waarempel echt goede croissantjes en allerlei andere Franse heerlijkheden wisten te bereiden. 

Tijd om ons geluk nog wat meer te beproeven en op weg te gaan naar de verschillende musea en andere highlights die HCMC te bieden heeft. De Ban Nanh market was de eerste stop. Een erg grote overdekte markt waar we (meerendeel vanwege de stank) al snel uit weg vluchten! Vervolgens onze weg vervolgd naar het HCMC museum waar we alles konden zien over het HCMC en Vietnam uit het stenen tijdperk tot nu. Erg leuk om te zien!

Op onze weg naar het oorlogsmuseum liepen we langs het Independent Palace en zijn we eerst daar gestopt voor een bezoek. Super leuk om te zien en bizar om te bedenken dat dit paleis tot 1975 volop werd gebruikt en dat (alle) zalen ook daadwerkelijk hun beoogde doel dienden! 

Uiteindelijk kwamen we dan aan bij het oorlogsmuseum, een van de highlights van HCMC als je het ons vraagt! De gruwelijkheden van deze oorlog zijn enorm treffend tentoon gesteld en, zoals het eigenlijk ook wel hoort in een museum, kwamen wij er behoorlijk ontdaan uit gelopen. 

Op de terugweg naar het hostel langs de Central Post Office en Cathedral gelopen en deed Rowena (de zoveelste) vergeefse poging om geld te pinnen. Blijkbaar was er weer iets niet goed met haar chip en nadat de Rabobank die op verzoek van onze rots in de branding (mama) had gereset, konden wij eindelijk haar bankrekening weer eens plunderen! 

Tijd voor diner, waar ik de heerlijkste verse rijstnoedels met loempia's en beef gegeten heb (ja ja zelfs tot nu toe!). Voor het toetje zochten we het wat hoger op (letterlijk!) want we gingen naar de Bitexo tower! Een prachtige skybar op de 53ste verdieping waar we het beste toetje so far hebben gegeten (en uiteraard ook het duurste....). 


Vrijdag 11 november

Tijd om het vervoer voor in Vietnam te regelen, want hoe leuk HCMC misschien ook is na een paar dagen was het absoluut tijd voor iets nieuws! Bij The Sinhtoerist hebben we daarom een hop on hop off busticket gekocht waardoor we een open busticket hebben van HCMC naar Hanoi met verschillende tussenstops. 

'S middags wat door het backpackersdeel van de stad geslenterd om vervolgens om 18:00door Phuong bij het hostel te worden opgehaald. Phuong zou ons een foodtour geven door HCMC (geboekt via withlocals) en ons dus introduceren met het echte Vietnamese eten. 

Om ons te kunnen vervoeren door de stad, maakte ze gebruik van Uber en het duurde door het vele verkeer dan ook even voordat onze 'taxi' verscheen. Super leuk getafeld bij een achteraf gelegen restaurantje waar ze serveren wat de pot schaft! Vervolgens koffie gedronken bij een oud appartementencomplex wat omgetoverd was tot koffietentjes complex waardoor de keuze reuze was en de balkons er enorm uitnodigend uitzagen! Na de koffie nog voor een 'snack' gegaan bij een streetfood-achtig tentje. Rowena en ik schrokken ons het leplazerus, want na de koffie zaten we al nokkie vol en blijkbaar moesten we toen nog meer gaan eten! Gelukkig waren de snacks niet zo groot, maar des te meer avonturierlijk. Zeker als je, zoals Rowena, denkt dat de rijstpudding half rauw ei is en je tegen heug en meug je hapje naar binnen zit te eten! ;p 


Zaterdag 12 november

De wekker ging gezellig vroeg (5:30), want we gingen vroeg met de bus naar Mui Ne! Om 12 uur kwamen we aan in het gezellige kustplaatsje en boekten we gelijk onze zandduinentour voor half 2 die middag. Het was toen immers een strak blauwe lucht en je weet nooit wat het weer de volgende dag weer doet. Vlug onze tassen gedropt en gelunched om op tijd met de tour mee! 

De tour begon al goed, want we mochten met maar liefst zeven personen plus de chauffeur in een oude jeep stappen. Nu zul je je afvragen: hoe dan? Nou eentje op de passagierstoel, vier achterin en nog eens 3 in de 'kofferbak'. Drie keer raden waar ik zat? Jawel, op een krakkemikkig krukje achterin de kofferbak die gelukkig wel open was en we dus het beste uitzicht van iedereen (en de meeste rijwind incl uitlaatgassenlucht) hadden! We stopten eerst bij een klein riviertje waar we doorheen konden lopen en wat langs enorme rode en gele zandduinen liep. Het verschil tussen de ene kant van de rivier kon niet groter zijn met de groene bebossing aan de andere kant! Prachtig om te zien en heerlijk om met onze oververhitte voeten door het water te kunnen slenteren!

Vervolgens gingen we naar het viewpoint voor het visserstadje, wat Mui Ne van oudsher eigenlijk is. Prachtig om de vele bootjes te zien liggen in het mooie blauwe water (beetje van de stroomkabels die altijd onvermijdelijk op de foto's zichtbaar zijn). Tijd voor een beetje (overprijsde) actie! Je kon namelijk voor 400.000 dong (zo'n 16 euro per persoon) een half uurtje op een quad rondscheuren over de duinen die ook nog eens om de haverklap vast kwamen te zitten. We hadden hier al over gelezen (onder andere op tripadvisor) en waren tot de conclusie gekomen dat we dit toch wel een beetje overdreven vonden. We hebben in plaats daarvan rondgelopen door het hete zand en leuke foto's gemaakt van de plek. Toen was het tijd voor het laatste en absolute hoogtepunt van de tour, want we gingen naar een paar andere zandduinen in de buurt om de zonsondergang te zien, welke absoluut prachtig en indrukwekkend was! 

Na al dat zandhappen, zijn we in bij het hostel in het zwembad gesprongen en hebben daarna een heerlijke (en absoluut verse) snapper gegeten bij een Seafood restaurantje in de buurt! 

'S avonds met een groepje nog op stap geweest bij (de enige) club in Mui Ne wat erg leuk was om te zien (alles was in de openlucht, behalve de dansvloer waar het direct snikheet was!). 


Zondag 13 november

Even een dagje om bij te tanken! Er stond een 'zwembad-dagje' bij het hostel op het programma en een beetje rondlopen langs de kust. Mui Ne is namelijk ook de perfecte plek voor een aantal watersporter zoals kite- en windsurfen en het was heerlijk om naar te kijken. Samen met een meisje (Fiona) uit het hostel heerlijk gelunched aan het strand en daarna verder gechilled met een boekje aan de rand van het zwembad. 

Hier kwam al vlug verandering in toen een groepje ging watervollyballen en wij het toch wel erg leuk vonden om mee te doen. Rowena en ik, tegenover elkaar, bij het net zorgde voor behoorlijk wat leuke en ludieke momenten!

'S avonds met een groep Nederlandse jongens naar hetzelfde restaurant gegaan, maar dit was beslist niet zo succesvol als de eerste nacht. Een van de jongens bleek, zonder dit te weten, allergisch voor garnalen (vermoeden we) en voelde zich absoluut niet goed! We hebben hem, zodra het enigszins kon, dan ook terug naar het hostel gebracht en op bed gelegd. Tijdens het potje kaarten wat daarop volgde, werd ook een andere jongen niet lekker.. o wat voelden wij ons schuldig voor hun ongemak! 


Zondag 14 november

Ja de wekker ging weer op tijd, want time to go! Vanuit Mui Ne gingen we met de bus naar Dalat. We hadden bedacht dat het handig zou zijn om de vroege bus te nemen, zodat we nog iets aan onze dag hadden als we in Dalat aankwamen. We waren alleen vergeten een taxi te regelen voor de vroege ochtend en het touringsbureau zat 3 kilometer verderop! Uiteindelijk bij twee locals achterop de motor gesprongen en zo stonden we nog steeds op tijd bij het bureautje om in te checken! 


Om 12 uur kwamen we dan aan in Dalat en we hadden ons hostel redelijk makkelijk gevonden. Onze roommates daar, Lisa en Marieke (BE), kwamen niet veel later binnenvallen en begonnen al gauw enthousiast te vertellen over de tour die ze voor die middag hadden geboekt! Of we mee wilden? Natuurlijk, waarom ook niet!? 

Ongeveer een uurtje later zaten we elk bij een toerisme-studerende student achterop de scooter en werden we langs de hoogtepunten van Dalat gereden. De kinderen, sorry ik heb er geen ander woord voor, leken wel een stel jonge puppy's. Allemaal vochten ze om onze aandacht en de een had nog meer te vertellen dan de ander! Uiteraard wel in het Engels, maar zo snel en met zo'n accent dat het net zo goed Chinees had kunnen zijn! Halverwege de tour bleek ook nog dat zij een andere tour met ons deden, dan degene die we geboekt hadden en dat deze korter duurde en goedkoper was (ach dat was van latere zorg). We gingen met hun in het Vietnamees fruit kopen op de lokale markt, langs paradise lake, boeddhistische tempel gezicht, Franse villa's bekeken en rondgekeken op hun universiteit (waar ze overduidelijk enorm trots op waren!). 

Eenmaal terug gekomen in het hostel hadden we even de tijd om ons op te frissen en toen werd er op ons gewacht met een welkomst diner. We zaten met zijn allen op de begane grond van het hostel op een groot kleed (in kleermakerszit, wat we uiteraard niet zo lang konden volhouden). We hebben toen behoorlijk wat gegeten, want we hadden door alle gebeurtenissen de lunch volledig overgeslagen!


Dinsdag 15 november

Ja vandaag is een nieuwe mijlpaal in onze reis, want vandaag hebben we nog maar een maand te gaan. We zijn absoluut niet aan het aftellen om naar huis, maar meer met angst en beven aan het toekijken hoe snel de tijd gaat en hoeveel we nog allemaal willen doen in deze hele korte tijd! 

De dag was aanleiding voor een feestje en dus gingen we met de easyriders (een soort motorrijdersbedrijf waar lokale mensen je meenemen op de moter voor allerlei tours) mee op een countrysidetour met twee meisjes uit het hostel uit de Philipijnen! 

De motoren waar deze mannen op rijden lijken nog met meest op de modellen van Harley Davidson en maken, voor de leek, hetzelfde geluid. We moesten een beschermende body en kniebeschermers aan en zagen er toen uit als een stelletje reuze aliens, maar ready to go! 

De eerste stop was bij hetzelfde lake waar we de vorige dag met onze puppy's ook naartoe waren geweest. Nog steeds even indrukwekkend en deze gidsen wisten er, in verstaanbaar Engels, een heleboel over te vertellen. De volgende stop was bij een lookoutpoint over een prachtige golfbaan, maar uiteraard waren de banen zelf alleen toegankelijk voor de superrijken (waar wij zelfs in Vietnam niet toe behoren!). :p 

Stop drie was bij de chicken village, waar mijn chauffeur een heleboel wist te vertellen over Vietnamese legendes. Zo vertelde hij over de vader en moeder met 100 kinderen die later opsplitsten en de moeder de bergen introk met 50 kinderen en de vader de vallei indaalde met de andere 50 en dat op die manier de King-people (waar hij zelf toe behoorde) en de minority people waren ontstaan. De minority people waren nomaden die door de bergen trokken, tot dit tijdens het communistische tijdperk van Vietnam niet meer was toegestaan. Nu woonden ze 'vast' in dorpjes, wat eigenlijk tegen hun aard inging maar het was nog steeds verboden door de overheid, omdat ze op deze manier beter voor deze mensen konden zorgen. De minority people zijn over het algemeen erg arm en worden op allerlei manieren door de overheid gesteund (maar dan moeten ze wel te vinden zijn uiteraard..). Ook verteld hij hier over het 'chicken' verhaal, waar de chickenvillage haar naam aan ontleent. Een dochter van de minority people wilden trouwen, maar haar familie was te arm om met voldoende bruidsgeschenken te komen. De familie van de jongen ging uiteindelijk akkoord, als zij een kip kon vinden met 9 sporen op zijn poten. Het meisje trok de bergen in om de kip te vinden, maar stierf tijdens deze poging. Sindsdien mogen meisjes en jongens trouwen met wie ze willen zonder druktes rondom de bruidsgeschenken, zo luidt de legende. 

Door naar de champignon fabriek, want ook hier wordt veelvuldig met deze groenten gekookt (tot Rowena haar spijt). Erg interessant hoe ze in een dergelijk klimaat toch champignons kunnen laten groeien en zelfs verschillende soorten hebben. Degene waar wij naar gingen kijken werden in plastic flessen gekweekt, welke waren gevuld met houtzaagsel van de rubberboom en kunstmest van de koe. Door ze in speciale hutjes te houden, waar het koel is, en regelmatig de tuinslang aan te zetten, waardoor het vochtig blijft, groeien er champignons uit de flessen!! 

Stop nummer 5: phonong waterval. Rowena was zo enthousiast om de waterval te zien, dat ze over haar eigen voeten van de trap af struikelde op haar weg naar beneden! Gelukkig viel ze niet zo ver naar beneden en mankeerde ze niets op een paar schaafplekken na (fijn dat ze haar kniebeschermers van de motor aanhad!).  

Tijd voor de lunch, die we bij een streetfoodtentje hebben genuttigd. De mannen van easyrider waren zo vrij geweest om onze lunch te bestellen, waardoor we allerlei Vietnamese heerlijkheden konden nuttigen die we anders natuurlijk nooit geproefd zouden hebben. 

Vervolgens vervolgende we onze weg naar de Elephant Waterfal, opnieuw een enorm indrukwekkende waterval. Enorm groot en een gigantische kracht! Stop 8 was, jawel, een tempel en ondertussen kwamen die (natuurlijk) onze neus uit. Toch voor de schijn maar een beetje rondgelopen en een paar selfies genomen met de goedlachse Big Buddha (je moet de foto's zien om het te kunnen snappen vrees ik...). 

Toen was het tijd voor een beetje Vietnamese ambacht. Allereerst bij de zijdenfabriek waar we upclose konden zien hoe ze van de coconnetjes de zijden draden haalden en ze vervolgens op een spoel tot zijden draden verweefden. En toen bij de bloemenfarm een kijkje genomen. Vietnam kijkt enorm op tegen Nederland met haar bloemenindustrie, maar is tegelijkertijd enorm trots op haar eigen bloementeelt zoals de Vietnamese roos. Tot slot naar een koffieteler geweest waar ze de drie Vietnamese soorten koffie verbouwden (Arabica, Robusta en Mocca) en ook Weasal koffie maakten. Dit laatste vonden we enorm zielig natuurlijk voor de wezels in hun kleine kooitjes, maar de gids probeerde ons (tevergeefs) ervan te overtuigen dat het allemaal zo diervriendelijk gedaan werd en er een heuse controle van de overheid op de teelt zat. 

Aan het einde van de rit stopten we nog bij een prachtig uitzichtpunt en hebben we nog een kleine fotoshoot gedaan (kon ook echt niet anders op deze fantastische plek). Na de tour kwamen we uitgeput thuis (van het wandelen, op en af de motor klimmen en alle indrukken) dat we het nog net op konden brengen om naar het bakkertje om bruin (!) stokbrood en dit te beleggen met Nutella (de pot was nog steeds niet op) en La Vache qui rit! :) 


Woensdag 16 november

Opnieuw ging onze wekker vroeg af, want vandaag werden we om 8 uur (uhm Vietnamese tijd 8:30) opgehaald voor onze Canyoing tour! 

Eerst wat technieken geoefend op het droge en vervolgens werden we letterlijk in het diepe gegooid want we mochten gelijk een waterval van 15 meter hoogte abseilen en vervolgens door het (ijskoude) water naar de kant zwemmen! Ik had al moeite met het stenen hekje dat het pad van de waterval onderscheid, laat staan met de gehele afdaling. Ik ging als een-na-laatst van ons groepje (wat uit 5 man bestond) en kon zo bij een en ander de kunst af kijken. Het zag er blijkbaar erg 'gemakkelijk' uit wat ik deed, zo zeiden de anderen, maar zo voelde het absoluut niet! Ik had letterlijk koud water vrees :p 

We vervolgenden onze weg langs de rivierbedding waar we over een uitgesleten (onverhard) paadje onze weg probeerde te zoeken door over stronken te klimmen en over modderplassen te springen. Volgende obstakel: ziplinen! Allereerst moesten we een aantal meter abseilen en vervolgens zou de katrol ons gewicht dragen en konden we onze abseil-lijn loslaten om naar beneden te roetsjen! Ik had inmiddels iets meer zelfvertrouwen en controle over mijn bevende spieren en ging derhalve gemakkelijk en met een glimlach naar beneden! 

Na alle spanning tijd voor wat relaxen: river flosten. Heel simpel, gewoon met je lifejacket op de rivier drijven en de stroming je mee laten voeren ! Super leuk en heerlijk relaxend! Na weer een flinke boswandeling volgende relaxte puntje: de waterglijbaan! Jawel, op je rug over een grote waterval naar beneden glijden! Het water had al zoveel jaren op de rotsen geslagen waardoor de stenen oprecht glad waren en je jezelf dus geen pijn deed tijdens het glijden. Eerst met de voeten naar beneden gericht, maar de tweede keer 'face down'! De tweede glijbaan was helaas voor mij iets minder soepel want vlak voordat ik in het 'poeltje' viel werd ik over de stenen gelanceerd en lande precies met mijn uitstekende ruggenbot op de laatste steen van de waterval. Het deed even enorm zeer en is nog een aantal dagen flink blauw geweest, maar ach het was wel super vet om te doen! 

Geen tijd om pijn te lijden, want het hoogtepunt van de trip stond op de agenda! Abseilen van een 20 meter hoge waterval met drie stadia: 1) een gemakkelijke afdaling over het gelijdelijk aflopende deel, 2) abseilen over het verticale deel van de waterval en zodoende al het watervalwater in je gezicht krijgen (je moest opzij kijken om de andere gids te kunnen zien en zonder water in je mond/neus adem te kunnen halen) en 3) de laatste 2/3 meter van de waterval moesten we springen! Er werd afgeteld en dan diende je zo ver mogelijk naar achter te springen en alles los te laten waar je je tot die tijd zo 'heldhaftig' aan vast had geklampt! Het kostte wat mentale kracht, maar uiteindelijk deed iedereen het (ook ik!) en overleefden we het allemaal zonder kleerscheuren! 

Vervolgens was het tijd voor een beetje cliff jumping. Van zo'n 6 meter hoogte werd er voor je afgeteld en kon je zo het koude water in springen. Nu had ik al enige moeite met de bovengenoemde waterval, maar dan heb je nog een soort 'liferoap' waar je je aan vast kon klampen. Met het cliff jumpen kun je je nergens aan vast klampen en spring je letterlijk in het diepe! De gids moest twee keer aftellen en fluisterde me in dat ik gewoon voor me uit moest kijken in plaats van naar beneden en jawel daar ging ik. Een angstkreet uitstapte uit mijn keel, maar daar was dan ook alles mee gedaan en gezegd! ;p 

Last but not least: de wasmachine! We moesten een stukje abseilen, dan onszelf zekeren waardoor we vastbinden en als we dan onze voeten in de krachtige waterval duwden, spinden we rond aan ons touw! Super leuk natuurlijk! Daarna kwam het iets mindere deel: verder abseilen tot je in de waterval terecht komt, die je door zijn kracht eerst onder water sleurt en je een paar meter verderop pas weer boven laat komen. Een diepe hap lucht dan maar en wachten tot we het daglicht weer konden zien! 

We (ik) waren opgelucht dat we het er allemaal ongeschonden vanaf hadden gebracht en voelden ook wel enigszins in de spieren dat we niet iedere dag abseilen. Waar ik minder rekening mee had gehouden, was dat we ook nog eens 30 minuten terug moesten wandelen naar het punt waarop de busjes ons weer konden ophalen (natuurlijk liep waar wij zaten geen weg). En de route was niet lekker vlak, zoals in Nederland, maar ging behoorlijk stijl omhoog. Ik kon niet meer! Gelukkig kregen we bij het 'basecamp' een late lunch en we haden berehonger! 

Na een flinke powernap in het hostel, zijn we 's avonds de stad nog door gelopen en hebben we onszelf na al dat harde werken beloond met een chocoladefondue als toetje! 


Donderdag 17 november

Ook vandaag zat uitslapen er niet in, want we gingen met de bus verder op pad naar het noorden van Vietnam. We hadden expres voor de vroege bus gekozen, zodat we meer tijd hadden op onze tussenstop in Nha Trang om een beetje de stad te zien en flink onze benen konden strekken alvorens we voor nog eens elf uur in de bus zouden stappen op weg naar Hoi An. 

Aangekomen in Nha Trang gingen we eerst maar even lunchen, want na zo'n busreis en een vrij karig ontbijt hadden we behoorlijke honger. Het was warm die dag in het stadje en de zon scheen flink. De keuze was dus snel gemaakt om tijdens het sightseeing van de boulevard (de stad hebben we maar overgeslagen) een zonnebedje te huren op het strand en hier nog heerlijk 5 uurtjes languit op te kunnen liggen en een beetje voor konden slapen, want dat zou er in de slaapbus waarschijnlijk toch niet echt van komen. Helaas klopten ons vermoeden behoorlijk.. de bedjes waren maar net groot genoeg en de buschauffeurs rijden net zo schoef als overdag. Dat en de piepende remmen van de bus zorgden ervoor dat we maar weinig slaap kregen. 


Vrijdag 18 november

Na de busreis kwamen we om 6 uur 's ochtends aan in Hoi An (waar het ook nog eens regende). Daar sta je dan met je backpack. Alle cafeetjes en andere schuilplekken waren nog niet open, dus zat er maar een ding op: kijken of we met heel veel geluk al het hostel of zelf onze kamer in konden! 

We werden hartelijk ontvangen door Jolie van Jolie Hoi An Villa Homestay (in haar pyjama) en we kregen een kopje thee als ontvangst. Een beetje gepraat over onze (bus)reis en de plannen die we hadden voor Hoi An. Allerlei tips werden gegeven en ook stonden er gratis fietsen tot onze beschikking (het is ondertussen ongeveer 3 maanden geleden dat ik heb gefietst!). En alsof dat nog niet genoeg was, onze kamer was al vrij en zo konden we om 7 uur 's ochtends onze kamer al in en even heerlijk douchen (waar we allebei behoorlijk behoefte aan hadden)! 

Op de fiets het stadje in en allereerst op zoek naar het bakkerijtje waar we van Lisa en Marieke over hadden gehoord. Het voldeed helemaal aan alle verwachtingen en we hebben hier heerlijk zitten smullen. Ook al waren we het helemaal niet van plan toen we naar Hoi An gingen, hebben we ons door Jolie toch laten overhalen bij een aantal kleermakersbedrijfjes te kijken. En natuurlijk, als je zulke prachtige dingen ziet, wil je ze ook hebben! We hebben daarom allebei twee jurken laten maken en allebei een leren laptoptas (voor ons werk straks) besteld. En dan begint het "lange" wachten, want het duurt ongeveer een dag voordat alles gemaakt is en op het moment dat je het besteld wil je eigenlijk al weten hoe het eruit gaat zien! Vervolgens een beetje rondgefietst en gelopen door de stad op zoek naar alle highlights zoals de Japanse brug, de central market en enkele pagoda's. We wilden heel ambitieus ook nog naar het strand gaan fietsen, maar het was enorm heet en we waren behoorlijk kapot van de busreis, dus dat idee hebben we toen maar laten varen. Wel nog naar de nachtmarkt gegaan die ze daar iedere avond hebben en we werden verrast door Hoi An 's nachts met haar prachtige met lampionnen versierde straten! 


Zaterdag 19 november

Deze dag stond helemaal in het teken van het ophalen van onze bestelde spullen! 'S ochtends de jurken aangepast, die nog enige aanpassing behoefden. Ontbeten en toen terug om ze nog een keer te passen. De jurken zaten nu als gegoten en we waren enorm blij met onze aankopen! Rowena, onze big spender, liet ook haar oog nog op een Ray-Ban zonnebril vallen en is nu helemaal up to date fashionwise! Daarna was het tijd om ook onze tassen te gaan halen en ook dit was helemaal perfect gedaan! Wat een prachtige jurken, tassen en brillen hadden we nu! 

Tijd om al onze aankopen naar de homestay te brengen en een manier te vinden om ze in de tas te laten passen. Een klein uurtje later was de missie geslaagd, ook al hadden we hiervoor wel een aantal dingen weg moeten gooien om de benodigde ruimte te maken. Gelukkig hadden we veel oude kleren en spullen meegenomen ! 

Toen tijd voor, wat mij betreft, toch het hoogtepunt van de dag. Dennis en Timo waren namelijk tegelijkertijd met ons begonnen met hun vakantie in Vietnam en waar wij van zuid naar noord reizen, doen zij dat precies andersom. Het was dan ook te verwachten dat we ze ongeveer in het midden tegen het lijf zouden lopen en gelukkig vonden zij het net zo leuk als ons om samen te gaan eten in Hoi An. Super leuk om nu alvast weer wat bekende gezichten te zien en heerlijk bij te kunnen kletsen over wat zij allemaal al hadden gedaan en andersom! 


Zondag 20 november

Time to go! We hadden voor vandaag opnieuw een afspraak met de easyriders die ons van Hoi An naar Hue zouden rijden over de Hai Van Pass. We hadden hier al veel goede dingen over gehoord (bedankt Margreet en Barbara!) en besloten dat we het ook zelf wilden zien. De lieve meiden hadden niets teveel gezegd! Wat een prachtige route en wat hadden we geluk met het weer (en onze chauffeurs!). 

Eerste stop was de marble tempel, een enorm tempelcomplex bovenop een 'marmeren berg'. Erg grappig dat we juist daar een Nederlandse reizigersgroep tegen kwamen en zo konden we met iedereen een kort praatje maken tijdens onze wandeltocht! Toch blijft voor ons 'een tempel een tempel' en gingen we al vlug weer terug naar de motoren om te zien wat de mannen nog meer voor ons in petto hadden. 

Eerst werd er gestopt bij het strand van Da Nang en konden we een paar prachtige foto's schieten. Ook vertelde onze gids nog een en ander over wat we konden zien (monkey mountain, waar vroeger de Amerikanen zich hadden gevestigd en lady buddha, het grote witte Boeddha beeld). Vervolgens volgden vele stops op prachtige uitzichtpunten en hebben we onze hele camera volgeschoten (bij wijze van spreken dan). Een drankje gedaan bij de reünies van een Amerikaanse bunker en weer heerlijk gelunched bij een schattig streetfood tentje! 

Eind van de middag werden we bij onze homestay in Hue afgezet, waar we enorm vriendelijk werden ontvangen met thee en een fruitschaaltje! Even relaxen en bijkomen van de heftige rit (voornamelijk onze billen hadden even adempauze nodig!) om vervolgens een beetje door de buurt te lopen en rond te kijken in deze nieuwe stad! 


Maandag 21 november

Opnieuw vroeg de wekker voor de volgende tour! We hadden namelijk enorm goede dingen gehoord over de Phong Nha Caves en deze wilden we graag met eigen ogen bekijken. Uiteraard hadden we ook zelf naar Phong Nha kunnen reizen en daar een paar nachtjes kunnen slapen, maar omwille van de tijd (ja ja hij gaat dringen) hadden we voor deze optie gekozen. 

Het was erg veel gereis voor een grot, maar de Phong Nha Paradise Cave was het absoluut helemaal waard! Wat een indrukwekkende, prachtige enorme grot!! De weg er naartoe zorgde ervoor dat we onze stijve benen meteen konden strekken, want we moesten maar liefst 524 traptreden omhoog voordat we bij de ingang van de cave kwamen. 

We hebben al heel wat mooie foto's met onze camera, welke we speciaal voor de reis hadden gekocht, geschoten, maar de foto's die de camera in de grot maakte sloegen absoluut alles. De kleuren en ruimten waren bijna net zo goed vastgelegd als dat ze in werkelijkheid waren en zelfs de weerspiegeling van de grot in de plassen water werd haarscherp op beeld vastgelegd. Wat een aankoop! :)

Uiteindelijk waren we om 8 uur 's avonds terug in Hue en hebben we samen met een paar roomies gegeten en gedronken. Een van de twee was een Fransman die er een beetje typisch uitzag. Slordig en vet haar, een ongeschoren wild gegroeide baard en slonzige kleren. Hij was verder enorm aardig, maar dat is even niet de moraal van het verhaal. Op den duur vroeg hij namelijk of er aan ons al eens was gevraagd of we wiet wilden kopen door voorbij rijdende mannetjes op scooters. Dit was ons nog niet overkomen, maar het was hem al minstens zes keer gevraagd vertelde hij. Hij snapte maar niet hoe dit kwam en vroeg ons of hij er dan misschien uitzag als een junkie, waarop wij natuurlijk nee antwoorden. Erg grappig, want wij snappen wel waarom die jongens dat uitgerekend aan hem vragen! :p 


Dinsdag 22 november 

Vandaag is de laatste dag in Hue en nadat we onze tassen weer helemaal hadden ingepakt, gingen we dan eindelijk Hue zelf bekijken. Heel ver kwamen we niet, want we wilden erg graag de 'verborgen stad' bekijken, maar de entree die ze daar vroegen was zo ontzettend hoog dat we het (na de afgelopen dure dagen) er niet voor over hadden om naar binnen te gaan. 


Wel zag de stad er prachtig uit met de grachten en het ford en hebben we prachtige foto's van de buitenkant kunnen schieten. Nog een beetje door de wijken geslenterd om een indruk te krijgen van de stad, maar na een stad als Hoi An valt een stad al vlug tegen en we kwamen dan ook tot de conclusie dat Hue niet zo'n sfeervolle stad is maar een prima tussenstop was voor al onze plannen. 


We zitten nu in (jawel) de slaapbus naar Hanoi. De bus gaat er vanuit Hue 13 uur over doen om in Hanoi te komen en zal daar rond 6:30 's ochtends aankomen. Onze reis eindigt echter niet in Hanoi, maar we reizen dan nog zo'n 6 uur verder naar Cat Ba Island waar we hopelijk een Halong Bay tour kunnen gaan boeken. Wat dat allemaal precies betekent en inhoudt, dat vertellen we jullie volgende keer! We hebben nog zo'n 23 dagen te gaan en gaan er (natuurlijk) het maximale uithalen. 


We houden jullie op de hoogte!


Liefs, 

Joanita en Rowena