Naar de politie...

Hi allemaal, 

We hebben alweer genoeg verhalen verzameld en daarom leek het ons leuk jullie een update te geven over alles wat we hebben meegemaakt!

Op dag 6, ja ja we houden het bij, kregen we de eerste locale delicatesse voorgeschoteld: Durian. Het gezegde over deze vrucht klinkt als volgt: 'It smels like hell but it tastes so well'. In deze zin lag, bijna alles, besloten wat er over deze vrucht te zeggen valt. De geur is onmiskenbaar en stinkt ontzettend. De vergelijking die Margriet maakte was die van een sterke Franse kaas die zo'n tien jaar oud was en die te lang in de koelkast lag en daarmee slaat ze, volgens ons, de spijker op zijn kop. Wat een lucht!! Zelfs wanneer de vrucht in de koelkast ligt, ruik je hem nog in de keuken! Met ingehouden adem dan toch maar een stukje geproefd, maar het gezegde 'it tastes so well' ging voor ons helaas niet op. Naast de geur vonden we ook de smaak maar niets. 

Na het ontbijt was het tijd om naar het politiebureau te gaan. Dwi had inmiddels al kopieën van onze paspoorten gemaakt, maar door nieuwe regels (die ze volgens ons ter plekke hadden verzonnen) moesten we naar het politiebureau komen voor foto's en het afgeven van onze vingerafdrukken. Na een korte autorit kwamen we bij het bureau aan en mochten we plaatsnemen in het 'beklaagdenbankje', in ieder geval zo voelde het. In de kamer waar we zaten waren zo'n tien politieagenten waarvan er twee daadwerkelijk aan het werk leken te zijn, de andere acht waren druk bezig met hun private mobiele telefoon en daarnaast keken zij met een schuin oog naar de televisie (die loeihard stond) waarop een of andere rechtszaak te zien was. Onze chauffeur had enkele minuten een gesprek met de betreffende agent die ons had opgevangen en daarna dienden we hem te volgen naar een ander gebouwtje. 

In de gebouw zat een tweede agent ons op te wachten en mochten we opnieuw in een ander beklaagdenbankje plaatsnemen. De film die beide heren aan het kijken waren, werd even op pauze gezet. Er werd een en ander uitgelegd waarna we allemaal een formulier moesten invullen. Feitelijk kwam het erop neer dat we de gegevens van ons gekopieerde paspoort een op een over moesten nemen op dit formulier waarop tevens 10 lege hokjes stonden. Fase 2 was dan ook deze 10 hokjes vullen met onze vingerafdrukken. Het digitale vingerafdrukapparaatje had er de brui aan gegeven (zeiden ze...) en daarom werd de good old zwarte inkt uit de spreekwoordelijke kast gehaald. Wij denken echter dat dit was om ons lekker te intimideren. Tijdens het invullen van het formulier gaf de ene agent instructies en maakte de andere agent foto's en filmpjes, zogenaamd ter promotie van het nieuw ingevoerde indentificatieprogramma. Opvallend was dat halverwege het invullen van de formulieren de agenten wisselden van taak, waardoor ze beiden 'aan het werk' op de foto en video stonden. 

Op Margriet haar vraag waarom ze onze gegevens wilden hebben, antwoordde de agent dat ze dan wisten wie wij waren en in het geval ons iets zou over komen dan zouden zij al weten met wie ze te maken hadden. Puntje bij paaltje: het zou ons een veilig gevoel moeten geven, maar dit hadden we beslist niet. Na het invullen mochten we dan onze handen (vingertoppen) uit de spreekwoordelijke mouwen steken met 10 prachtige pikzwarte vingertoppen als resultaat. De nodige selfies (op hun eigen mobiele telefoon) werden genomen evenals de foto's van onze gezichten. Na dit alles waren we klaar om te gaan, maar namen we een andere route als dat we gekomen waren namelijk dwars door het kantoor en langs de hoogste politiechef aan wie de betreffende agent gelijk kon laten zien wat een fantastische job hij wel niet had verricht. Kortom, we dienden daar alleen maar naartoe te komen om eens goed en van dichtbij bekeken en gefotografeerd te worden en dit had niets te maken met onze veiligheid of registratie naar onze mening. Afijn, een mooi verhaal voor op de volgende borrel of verjaardag is het natuurlijk wel!

Na alle consternatie gingen we naar het stadsmuseum, wat Vader Jaque zelf heeft opgericht. Er was inmiddels enorm veel verzameld en je kon zijn invloeden goed terug zien in het museum. Hij probeert eenheid te creeeren tussen de drie verschillende ethnische groepen, namelijk de daja's, moslims en chinezen, en dit was terug te zien in alle kamers en fotocollages in het museum. Alle stromingen waren namelijk constant naast elkaar te zien en er waren bewust geen aparte kamers per stroming gemaakt. 

Na de lunch (en de daaraansluitende powernap) stond het visiteren van Broeder Piet op de agenda. Hij woont op een enorm complex met allerlei soorten fabriekjes in een klein houten huisje. Zo heeft hij daar een houtverwerkingsfabriek, die onder andere doodskisten maakt, hij heeft een compostfabriek waarmee hij hoopt de voedingsarme grond van Borneo op te peppen zodat ze de landbouw kunnen intensiviseren, hij maakt wc-putten waarvan hij tevens de shit wekelijks tegen betaling kan komen opruimen en hij maakt stenen rioolbuizen op bestelling. Enorm drukke man en enorm indrukwekkend wat hij voor de lokale bevolking met al zijn uitvindingen betekent! 

Op de terugweg gingen we, op advies van Broeder Piet, Anker bier halen bij een toko die hij had aangeraden. Het viel ons op dat er nergens in de supermarkt of toko drank te vinden was, maar hij vertelde ons dat sinds korte tijd het niet meer is toegestaan om de drank in de winkel te plaatsen maar dat de winkeliers het nog wel in het magazijn houden. Met hulp van Dwi hadden we dus zo een doosje Anker bier gescoord (12 x 600ml) :) Na alle bezigheden was de dag zo goed als ten einde. 

De volgende morgen stond om 9:30 Bapak Assar (meneer Assar) voor de deur die wij op zijn Indonesisch pa - Assa noemden. Een rit van zo'n 2 uur stond voor de boeg, richting een dorpje in de buurt van Tembak (we kunnen de naam helaas niet onthouden), die dwars door de enorme palmolieplantages en rubberplantages ging. Uiteindelijk werd het, door de slechte weg, een rit van 3 uur en kwamen we toen eindelijk aan op bestemming. Eerst moesten we verschillende handjes schudden, want Pa Assa was volgens mij maar al te trots op zijn visite en wij als goede gasten deden braaf wat hij van ons vroeg. Ik kon het niet helpen, maar ik heb me de hele weg afgevraagd in wat voor vervallen huisje we de komende twee nachten zouden moeten doorbrengen.. Het bleek uiteindelijk alles mee te vallen wat Pa Assa zat er warmpjes bij. Er waren zelfs banken, stoelen en tafels! Eenmaal geïnstalleerd werd ons vooral verteld dat we moesten relaxen en kregen we een lekker kopje cappuccino voorgeschoteld. De kaarten werden uit de tas gehaald en we hebben heerlijk zitten kaarten. 

Rond 4 uur 's middags, toen het al enigszins was afgekoeld (in het binnenland is het zo waar nog warmer dan hier! De temperatuur ligt rond de 32 graden en de luchtvochtigheid is zo'n 70% is ons verteld) gingen we richting Bukapit wat berg betekent in het Indonesisch. Het was een kleine tocht met de vierwieldrive, maar de weg liep enorm steil omhoog. Eenmaal boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht, maar was helaas de ravage die de palmolieplantages hadden aangericht pijnlijk zichtbaar. Om hierover niet al teveel uit te wijden, zal ik binnenkort een nieuw (vrij depressief) stukje schrijven en ik wil jullie vragen dit vooral te lezen ook al is het misschien niet zo leuk leesvoer. Na een korte wandeling was het tijd om terug te gaan. 

'Thuis' aangekomen zijn we eerst allemaal gaan douchen, althans zo heet het in Indonesië. Feitelijk kwam het erop neer dat er stromend water van de bergen door waterleidingen naar het huisje werd geleid en dat dit terecht kwam in een grote waterbak in de 'badkamer'. In deze waterbak lagen twee 'speelgoedemmertjes' waarmee je het water over je heen kon gooien. Daartussenin kon je dan even goed soppen met ons meegebrachte biologisch afbreekbare zeepje dat in Tembak was gemaakt, want wie weet waar dat water naartoe werd afgevoerd! Heel primitief en het water was ijskoud, maar dit was eigenlijk ontzettend lekker na de enorm hete dag. 

Iedereen zat uiteindelijk fris en fruitig aan tafel voor het avondeten, wat helaas heel erg flauw was. We eten allemaal geen vlees en volgens mij is het voor de mensen hier ontzettend lastig om te bedenken wat ze ons dan te eten moeten geven, waardoor het eigenlijk neerkomt op in water slap gekookte groenten. De douche was tevergeefs, want al snel zaten we met nieuw zweetdruppeltjes op ons gezicht zo warm was het daar in huis!

Uiteindelijk komt daar het onvermijdelijke moment.. Je moet naar de WC. De wc bij Pa Assa was er niet een zoals wij die thuis gewend zijn. Het is een soort ingegraven wc-vorm op een verhoginkje. Naast deze 'wc-vorm' staat een ronde kuip met water met eveneens zo'n speelgoedschepje erin. Je raad het al: goed richten en goed door de hurken om niet op je voeten te hoeven spetteren. Gelukkig viel Pa Assa zijn wc reuze mee, want hij was vrij modern (met veel tegels) en heel erg schoon!

'S avonds kwam zo'n beetje het hele dorp op visite. Er was een man, de jongere broer van Naajo waar Margriet en Corne vorig jaar hadden gelogeerd, waarvan ik de naam steeds vergeet en die we voor het gemak maar Malle Pietje hebben genoemd. Hij kon redelijk goed Engels spreken en fungeerde als tolk op het moment dat Margriet haar Bahasar tekortschoot. Helaas was Pietje enorm behulpzaam en kwam Margriet op den duur niet eens meer toe aan communiceren in het Bahasar. Zijn behulpzaamheid was natuurlijk enorm goed bedoelt, maar eigenlijk wilden we liever zoveel mogelijk zelf met de mensen proberen te communiceren en daarin belemmerde hij ons nogal eens.. 

Uiteindelijk was het tijd om naar bed.. Wij hadden ervoor gekozen om boven te slapen. Bij aankomst hadden we, volgens ons, de keuze gekregen om boven te slapen of beneden en we hadden voor boven gekozen omdat het volgens Pa Assa daar erg af zou koelen 's avonds. Niets bleek echter minder waar, want het was er toen wij om 9 uur gingen slapen nog steeds enorm heet. Gelukkig had hij wel voor een ventilator gezorgd. Klamboe's opgehangen, matjes uitgerold, conconnetjes klaar gelegd en kussentjes opgeblaasd en gelukkig waren we toen klaar om onze ogen te sluiten. Niets bleek echter minder waar, want met de ventilator aan ons voeteinden was er van de koele bries nauwelijks iets te merken. Een paar minuten later ging Margriet opeens rechtop zitten.. En ze bleef zo zitten.. Wij dachten dat er iets niet goed ging, maar op onze vraag of alles oke was antwoordde ze nuchter 'mijn kop smelt eraf'! We gierden het uit van het lachen en toen ging onze handyman Corne met de ventilator aan de slag. Niet lang daarna hing die boven onze gezichten en genoten we van de koele bries die het ding teweeg bracht. Eindelijk konden we dan gaan slapen, dachten we.. Echter enkele minuten later hoorden we harde spetters vallen. Een regen- en onweersbui kondigden zich aan en onder slechts een paar zinken golfplaten was het geluid oorverdovend. Opnieuw gierden we het uit van het lachen en pas tegen de ochtend waren we in staat om echt in slaap te vallen. 

Het ontbijt werd om 7:00 geserveerd, dus moesten we na een korte nacht weer vroeg uit de veren. Op het menu stond warme rijst met opnieuw smakeloze groenten. Gelukkig had ik een zakje rietsuiker van de Starbucks op het vliegveld bij me en dus hebben Rowena en ik lekker rijst met bruine suiker zitten smikkelen 's ochtends. 

Vervolgens gingen we de scholen in het dorpje bezoeken (ja ja ze hebben daar meer dan een school) en gingen we bij de kleuterschool een liedje met de kinderen doen. Het moment dat we binnenkwamen leek regelrecht uit een stripboekenfilm te komen, waarin iedereen als een kip zonder kop weg begint te rennen op het moment dat 'de vijand' zich aandient.. De kinderen schrokken zich echt rot van die vier grote witte reuzen en sommigen begonnen keihard te huilen. Super zielig, maar afleiding was de oplossing en dus begonnen we ons voor te stellen en zo snel mogelijk met ons 'hoofd, schouders, knie en teen' te beginnen. Zij kenden dat liedje ook in het Indonesisch en zij zongen vervolgens hun versie voor ons. Toen we uiteindelijk het kleine schooltje verlieten vonden ze ons een stuk minder eng en zat er een glimlach op hun gezichtjes geplakt. 

Disrekia, de zus van Naajo, sloot zich in de middag bij ons aan. Op de grond van haar ouders was een prachtige waterval en zij wilde het maar wat graag aan ons laten zien. Malle Pietje, een van de dochters van Pa Assar (Dian van 20 jaar oud) en enkele dorpelingen gingen met ons mee en uiteindelijk vertrokken we met zijn negenen in de vierwieldrive naar de waterval. De waterval lag in een stuk oerwoud en was enorm groot. Wat een verkoeling bracht het water en wat was het heerlijk om daarin te zwemmen na de hitte die de dag had gebracht! In het water vertelde Disrekia dat er vissen zwemmen die de huidschilvers van je huid wilden eten. Ik moest onmiddelijk aan de dr. Fish spa's in Nederland denken, waar je grof geld moet betalen om dezelfde vissen hetzelfde werk te laten doen. Het enige nadeel bij de waterval was dat het water niet heel helder was en dat je dus steeds opschrok op het moment dat zo'n visje begon te knabbelen. Het zorgde wel voor ludieke momenten! Na de waterval zijn we nog naar haar ouderlijk huis gelopen. Op weg daarheen vertelde Disrekia doodleuk dat ze vroeger, toen ze in het dorp op school zat, vier uur heen en vier uur terug moest lopen. Daar schrokken we toch wel van, voornamelijk gezien de enorme warmte die er 's middags heerst! 

'S avonds vertoonde zich hetzelfde ritueel van douchen, eten, kletsen met de buurtbewoners en gieren van het lachen op zolder. 

Een nieuwe maand brak aan, want die dag was het 1 september. Deze dag gingen we naar Tembak, iets waar Margriet en Corne zich denk ik enorm op hadden verheugd. Eerst hebben we koffie gedronken bij Naajo en Disrekia, die in het aangrenzende huisje woont, was er ook bij. 

Vervolgens gingen we kijken bij het oefenbos wat zich in Tembak bevind. We hadden fase 1 van de SOC gezien bij Vader Jaque en nu was het tijd voor fase 2, het oefenbos, waarin de orangutans leren om nesten te bouwen en voedsel te zoeken. Super belangrijk, want als ze laten zien dat ze dat kunnen (wat ondertussen een vijftal apen kunnen) worden ze uitgezet. Momenteel is de stichting enorm druk om de papierwinkel te regelen, maar in januari worden de eerste 5 in het reservaat uitgezet! Bij het oefenbos zagen we Mamat, een Orangutan die vijf jaar lang in een veel te kleine kooi had gezeten voordat de SOC hem opnam. In het begin kon deze aap alleen maar rollen, omdat zijn spieren te zwak waren om te kunnen lopen laat staat klimmen. Nu vertelde de mensen daar dat hij inmiddels in de bomen klimt en zelfs al begint met het bouwen van nesten! Mamat was absoluut niet bang van ons en wilden, ondanks het schrikdraad wat tussen ons in zat, koste wat het kost dichterbij ons proberen te komen. Hij keek of hij dmv een stok geen of een mindere schok kreeg, hij keek of hij er onderdoor kon kruipen en of hij er niet tussendoor zou kunnen stappen. Gelukkig kon dat allemaal niet, want hij moet juist leren dat mensen eng zijn voordat hij het echte bos in kan. Of dat ooit realiteit wordt, kan alleen de tijd uitwijzen. 

Na het oefenbos gingen we naar de Tenkawan fabriek aan de andere kant van het dorp. Onderweg kwamen we langs het longhouse waar Margriet en Corne eerder hadden gelogeerd. Het huis zag er schitterend uit! In de Tenkawan fabriek halen ze hoogwaardige olie uit de Tenkawan-noot, wat een heel goed alternatief voor de palmolie kan gaan worden. Uiteraard moet de productie daarvoor veel grootschaliger worden, maar het begin is er zeker gemaakt! Helaas hadden we niet veel tijd in Tembak en konden we na de fabriek nog een klein drankje bij Naajo doen alvorens we terug zouden moeten. Naajo boodt aan dat iemand achterop de motor kon en ik zei dat Margriet dat lekker moest doen, die wilde echter niet en zei dat ik maar moest gaan. Vooruit dan maar! Heerlijk achterop de scooter met de koele wind door je haren (en vooral door je bezweette shirt!). Bij Naajo nog foto's gemaakt en toen was het tijd om terug te gaan. 

Na een rit van zo'n drie uur kwamen we terug bij Vader Jaque en hebben we een heerlijk koel biertje en een flinke zak chips open getrokken. Pa Assa bleef gelukkig ook nog even iets drinken en zo konden we via Dwi hem vertellen hoe leuk we het hadden gehad. Dat was gelukkig wederzijds en we waren altijd nog eens welkom zei hij! Toen Pa Assa vertrokken was, konden we niet wachten om onder een heerlijke koele douche te springen en vroegen we Vader Jaque of hij wellicht een keer onze kleren zou willen wassen. Dit was geen probleem dus een groot deel van onze kleding ging meteen de wasmachine in! :) 

Vrijdag 2 september 
Eigenlijk wilden we vandaag wel eens een lekkere 'thuis-dag'. Even niet meteen weer de hort op, maar gewoon een beetje in het huis van Vader Jaque keutelen. We hadden beloofd cake te bakken en besloten gelijk maar pannekoeken erbij te maken voor de lunch. Daarvoor hadden we natuurlijk wel boodschappen nodig en dus gingen we te voet, per boot en met de auto op weg om alle benodigdheden te halen. Dwi liet ons ook nog een traditionele markt zien waarin alle soorten groeten, kruiden, gerechten, vlees en vis te koop waren. Helaas lagen de dode geplukte kippen gewoon zo, zonder koeling, tentoon gespreid en zwommen de vissen in zulk laag water dat ze feitelijk nog lagen te stikken. Het dierendeel was echt vreselijk naar om te zien, zelfs voor iemand die gewoon vlees en vis eet thuis (Margriet en Corne doen dat al een tijdje niet meer). Corne heeft in de stad ook nog een traditioneel Daja-overhemd gekocht, want morgen mogen we naar een Moslim bruiloft op receptie en daarvoor willen we er natuurlijk wel goed uitzien! 

Eenmaal terug van onze trip, die zo'n 3,5 uur had geduurd, moesten we vlug beginnen met bakken van de pannekoeken. We hadden een mix gevonden, maar die was voor de Amerikaanse pannekoeken. Met een beetje gesjoemel met het beslag konden we er gelukkig ook prima Nederlandse pannekoeken van maken! Broeder Piet kwam ook langs om mee te lunchen, wat natuurlijk hartstikke gezellig was! 

Na de pannekoeken hebben we de cake gebakken (gemarmerde cake met vanille en chocolade), ijs gemaakt en slagroom geklopt. Rond vier uur puften we op de bank neer, want in het keukentje was het door het vuur en de oven behoorlijk warm geworden. Op dat moment arriveerde Dudung, de penningmeester van de stichting. Hij is ook al eens bij Margriet en Corne in Nederland op visite geweest! Super gezellig dus en het bier en de Tuac (rijstwijn) kwamen gelijk op tafel. Corne kreeg opeens een telefoontje van Pa Hendra of hij nog mee wilde gaan moutainbiken om vijf uur. Hij twijfelde eerst om mee te gaan, want hij vond het zo leuk dat Dudung er was maar is uiteindelijk toch gaan fietsen. Heerlijk verder gekletst met Dudung en vervolgens echt overheerlijke bami gegeten met cake en slagroom als toetje! :) Corne was om een uur of acht (toen het al lang en breed donker was) terug van het fietsen met weer allerlei wilde en spectaculaire verhalen op zak, want fietsen in het donker met slechts een lampje is toch wel erg spannend!

Zaterdag 3 september
Vandaag zijn we bij het longhouse gaan kijken wat in Vader Jaque zijn achtertuin staat. Corne heeft de nodige souvenirs op de kop getikt (een rijsthoed, Indonesische hanger voor de kleden en een koppensnellersmes) waarvan we hopen dat het allemaal mee mag door de douane! 

Vanmiddag staat de bruiloft op de planning waar we enorm benieuwd naar zijn! Keep you posted!

Liefs, 
Joanita en Rowena