Duizend en een regendruppels

Hi allemaal,

We zijn inmiddels al weer enkele dagen in het huis van Vader Jaque en hebben jullie alweer genoeg te vertellen.

Vorige keer sloten we af met de Chinatown die we zouden gaan bezoeken, dit hebben we (uiteraard) inmiddels gedaan! De Chinatown was minder druk dan verwacht, maar des te viezer. Op aanraden van Margriet hadden we onze dichte schoenen en lange pijpen aan de afritsbroek gerist (ja ja we weten het, die zijn niet bepaald sexy maar wel super handig!). Blij toe, want er lag een zwarte laag van vuil en stof op alles wat je zag evenals open riolen, rondzwervend afval, loslopende dieren en op straat zittende mensen.

Henra nam ons eerst mee naar zijn eigen winkeltje, waar we leuke pennen voor de kinderen hier hebben gekocht. Daarna gingen we naar een indomart, dit is een Indonesische supermarkt waarin we lekkere inkopen zoals koekjes, snoepjes en koffie hebben gekocht voor de mensen die bij en om het huis van Vader Jaque werken. Natuurlijk hebben we daar ook een en ander voor onszelf gekocht, zoals de Tim-Tam koekjes! Voor Joanita een waar 'jeugd-sentiment' dingetje, want die at ze ook regelmatig in Nieuw-Zeeland (toen met warme thee, nu met ijskoud water!). Vervolgens gingen we langs een vriendinnetje van Dwi die een sieradenwinkeltje had, maar we wisten niet zo goed wat we hier mee aanmoesten en hebben in die winkel maar niets gekocht.

Op de terugweg kwamen we langs een karaokebarretje! Super grappig om in het Bahasar te horen zingen en die mensen waren enorm benieuwd naar ons! Ze wilden allemaal met ons op de foto en dit deden we allemaal, ook de George Clooneys onder ons ;) Vervolgens vroegen ze of wij ook een liedje wilden zingen, waarop Joanita vroeg of ze ook iets in het Engels hadden. Dat hadden ze helaas niet en daarmee sloegen we het aanbod maar af, want in het Bahasar zingen gaat ons toch echt iets boven de pet!

Tenslotte gingen we nog naar Henra's huis, wat ook in de Chinatown lag. We liepen allerlei kleine winkeltjes voorbij met daarboven flatten. Naarmate we meer richting de woonwijken liepen waren er meer 'gewone' huisjes zonder meubilair en vaak met een hond of poes te zien. Henra's huis was vergeleken met die huisjes enorm groot, mooi wit en strak afgewerkt. Onvoorstelbaar dat je met slechts zo'n winkeltje een dergelijk huis kunt (laten) bouwen! Ik heb daar eerlijk gezegd ook wel mijn vraagtekens bij.. Mocht verder de 'pret' niet drukken. We werden binnen uitgenodigd voor thee die we vervolgens in de prachtige tuin vol met vijvertjes en prachtige karpers opdronken. Het huis was voornamelijk ingericht en gebouwd van Iron Wood. Het beste hout dat er te vinden is en wat ongeveer net zo sterk is als staal. Prachtig huis werkelijk en nog even een foto-momentje ingelast op de trap voor het huis dus die kunnen jullie vanzelf een keer zien!

Uiteindelijk was het tijd om naar huis waar we na een uurtje aankonden schuiven voor het avond eten. Oprecht weer heerlijk gegeten en veel gekletst! Broeder Piet, ook een Nederlander die hier naartoe was uitgezonden, kwam langs voor een paar glazen whiskey die wij hadden meegenomen en hij had genoeg te vertellen over wat hij hier allemaal deed om de bevolking te helpen. Daarna was het, rond half 9, tijd voor Vader Jaque om naar bed te gaan en gingen wij (noodgedwongen) ook maar naar boven. Eigenlijk ook maar goed, want het was allemaal al vermoeiend genoeg en de volgende dag werd het rond 6 uur licht. Bij gebrek aan gordijnen is dat dus doorgaans ook de tijd waarop je wakker begint te worden en met de hitte is de dag (nog) vermoeiend genoeg!

De volgende morgen mochten we een kijkje nemen bij het SOC die, in tegenstelling tot toen Margriet en Corne hier 3 jaar geleden waren, nu up and running was. Zij waren dan ook enorm blij dat voor ons de enorme exceptie werd gemaakt om daar, welliswaar met doktersjas aan en mondkapjes voor, te kunnen kijken hoe het er daar aan toe ging. Het was die dag alleen erg warm en de jas, lange broek en dichte schoenen maakte het er niet beter op. Toen we een tijdje, op afstand, naar de apen mochten kijken en zij een en ander stonden te vertellen, werd het me ietsje te warm en scheelde het niet veel of ik was van mijn stokje gegaan (gênant!). Ik kon op tijd gaan zitten en (gelukkig) gingen we niet veel later terug naar binnen om ons te ontdoen van de enorm warme kledij.

Om 2 uur die dag begon Dwi haar Engelse les. Ze had ons gevraagd te komen helpen, zodat die mensen konden oefenen met Engels spreken. Eerst was er alleen een meisje van vier jaar oud die het maar wat spannend vond vier blanke mensen tegenover zich te hebben. Margriet en ik besloten daarom maar terug naar het huis te gaan, zodat ze met minder spanning werd geconfronteerd. We zaten daar lekker te kletsen toen opeens 'the boss of the forest' achterom kwam gelopen en vroeg naar Vader Jaque. Die lag echter lekker te slapen en Margriet en ik wisten even niet zo goed wat we moesten doen. Op instructie van Dwi hebben we hem toen maar wakker geklopt (spannend!) en hun de nodige privacy geboden.

'S avonds was de expositie van Singtang met allerlei kraampjes en bezienswaardigheden. Helaas vond de lokale bevolking ook dat wij dat waren en we werden van alle kanten op de foto gevraagd of gewoon simpelweg gefotografeerd. De eerste 4 vier foto's zijn grappig, maar daarna werd het erg vervelend, maar zeg maar eens nee op zo'n vraag! Wij maken immers ook overal foto's van... Gelukkig nam de interesse vlug af en konden we onze weg over het marktje rustig vervolgen. Nog even een frisje gedronken en toen was het tijd voor het avondeten, wat opnieuw ontzettend lekker was! Op tijd naar bed, want de volgende ochtend zou onze wekker vroeg gaan. De meiden zouden met Vader Jaque mee gaan naar de kerk en Corne zou met Henra en een vriend gaan mountainbiken. Wij zagen dat toch niet zo zitten met die hitte...

Midden in de nacht werd ik wakker van een enorm kabaal! Het regende, en niet te zachtjes ook! Een klein geluidsfragmentje opgenomen en naar Sjoerd gestuurd (voor hem was het ook ergens in de nacht gok ik), maar dat deed er in mijn dronken slaap niet toe :p Het heeft de hele nacht en ochtend geregend waardoor ons kerk-uitje in het water viel. Corne kon gelukkig een uur later wel op de fiets vertrekken, waar hij nog steeds heel veel zin in had. Het was, gelukkig voor hem, ook niet meer zo ontzettend heet door de regen en dat maakte het fietsen een stuk aangenamer gok ik!

Na het ontbijt gingen de dames met Vader Jaque, Dwi en chauffeur op pad naar een origineel longhouse in een kampong verderop. Het was niet ver, maar de wegen waren er slecht dus we zouden er zo'n anderhalf uur over doen om er te komen. We hebben een aantal keer met samengeknepen billen op de achterbank gezeten, hopend dat de auto niet vast zou komen te zitten en een aantal keren was dit tevergeefs en moesten we de auto met zijn allen uit de slik duwen ! Enorm grappig en een unieke ervaring!

Anderhalf uur laten kwamen we bij het longhouse aan. Onvoorstelbaar... Het is een soort grote schuur met links een enorme gemeenschappelijke ruimte waarin vrouwen nog traditioneel weven en rijstmanden maken en rechts zijn de 'huizen' met een klein vooropstaande, slaapkamer en keukentje. Het was in het longhouse wel lekker koel, maar het voelde toch als een inbreuk op hun privacy omdat je zo bij de mensen binnenloopt. Ze waren allemaal enorm lief en gastvrij en Margriet heeft met enkele van hen kunnen spreken. Zij heeft Bahasar geleerd en het is zo knap wat ze allemaal al kan vragen en kan doen! Daar hebben wij twee armbandjes en een sleutelhanger gekocht en Margriet een prachtig traditioneel kleed. Corne maakte er met zijn mountainbike ook een tussenstop en had de prachtigste verhalen over wat hij had gezien en had gedaan (afkoelen onder een waterval bijvoorbeeld). Uiteindelijk was het tijd om naar huis te gaan. De vrouwen in de auto en Corne met zijn vrienden op de fiets. We namen nu een andere route, welke nu beter begaanbaar was maar enorm veel stenen bevatte. Sommige raakten de as van de auto, maar hij bleef gelukkig rijden!

Op de terugweg bij een vriendin van Dwi gegeten (Henra had vegetarisch eten voor ons gehaald, super lief!) en toen was het tijd om de laatste 45 minuten (al knikkebollend) af te leggen. Nu zitten we even lekker in de schaduw bij te komen van de zeer indrukwekkende dag en hopen we Corne snel thuis te zien.. Het is inmiddels behoorlijk heet buiten en hij zal dus wel helemaal op zijn van zijn fietstocht!

Tot snel!

Liefs,
Joanita en Rowena